Alles van waarde is weerloos (Lucebert) Als we om ons heen kijken, zien we verkeer. Steeds meer verkeer. De wereld wordt mobieler en iedereen geniet vrijelijk van dat gaan en ontmoeten. Aan de horizon zien we voertuigen bewegen. Maar als we onze ogen sluiten, blijft het vermoeden dat de prijs voor dat alles misschien te hoog gaat worden. En als we onszelf in slaap hebben gesust, doemt de nachtmerrie op dat we met te veel zijn. Dat het te vol wordt in de openbare ruimten en dat het verkeer verstroopt op de wegen. Of, erger nog, dat anderen net ons parkeerplaatsje inpikken. Wie had het over vrij beschikbare mobiliteit? De geschiedenis herhaalt zich: opnieuw worden steden bedreigd. Alleen nu niet door middeleeuwse roversbenden, maar door de overvloedige verplaatsingen van de eigen bewoners, hun bezoekers en de almaar toenemende goederenstroom. Dat blijft niet zonder consequenties. Minder groen, minder speelruimte, minder bewegingsvrijheid. En meer ongevallen, meer vervuiling, meer vervreemding. Onderzoeker Appleyard (1981) constateerde het 25 jaar geleden al: te veel verkeer verbreekt sociale contacten. Uit "Stedenbouw en verkeer: een selectie uit de gereedschapskist van Bach".