Bouwen zit ons in het bloed. Als we niet op de werf staan, staan we gebogen over een plan. En als we niet aan het ontwerpen zijn, dan zitten we in ons atelier. Want materialen laten zich pas echt kennen als je ze in je handen hebt. Hout, steen en metaal geven zich niet meteen gewonnen, ze vragen je tijd om doorgrond te worden. Dat begrip van hoe materialen werken en waar hun beperkingen liggen, die ambacht, bepaalt mee onze manier van ontwerpen. Ons werk bestaat uit balanceren op de lijn. Tussen technische kennis en esthetische overwegingen, tussen vakmanschap en dichterlijke vrijheid, tussen preserveren en innoveren. Die variatie is wat ons doet bouwen, en doet blijven bouwen. Want architect zijn is ideeën putten uit praktische bezwaren. Het is eeuwig nieuwsgierig zijn. Naar vormen en kleuren, naar hoe de materialen waar we al eeuwen mee bouwen vandaag iets nieuws kunnen betekenen. Onze stijl is dan ook geen vastomlijnd iets. De lijnen vinden we elke keer opnieuw uit, en ze komen samen daar waar uw idee het onze kruist, daar waar uw eigenheid de onze aansteekt. De definitie van een tijdloze architectuur is voor ons een architectuur die de uwe is. Daarom ontvouwen onze plannen zich op gelijke tred met de uwe. Stelselmatig bouwen we verder, samen op zoek naar wat werkt.