فَن واژهای فارسی به معنی راه و روش و شگرد و مهارتهای انجام کاری است. این واژه در ادبیات کهن فارسی معنای سرود و آواز خوب نیز میدادهاست. واژه فن کوتاهشدهٔ فند است که در فارسی به همان معنای شگرد است و ترفند از آن ساخته شده به معنای «فن شگفتانگیز» (مقا: تردستی). فند دگرگونشده پند است و معنای اصلی پند در فارسی (بهویژه در پارسی میانه)، راه و روش است. واژه فارسی فن به زبان عربی راه یافته و با جمع فنون در فارسی نیز استفاده شدهاست. در عربی فن را بیشتر در همان معنای قدیم فارسیاش یعنی هنر و آوازهخوانی بهکار میبرند. مشتق دیگر عربیواری از این واژه یعنی تفنن (آوازها و روشهای گوناگون) در فارسی در معنای تفرج بهکار میرود. فوت و فن علاوه بر معرفی کالاهای گوناگون در حوزه آی تی به بررسی محصولات مختلف و همچنین فوت و فنهای استفاده از این محصولات برای استفاده هرچه بهتر از آنها میپردازد.