Bijna 10 jaar werkte ik in de uitvaartzorg. Wat me in beweging bracht waren de momenten dat ik met de stervende en familie in contact was. Ik zag de emoties, de pijn, de vraagstukken. En in veel gevallen ook de liefde, de saamhorigheid en de wens om samen tot een mooie afronding te komen van het leven. In mijn eigen leven kwam de dood van jongs af aan voor. Ik was gefascineerd door overlijdensadvertenties. Ze riepen een lading vragen bij me op. Wie was die persoon en hoe zat het gezin in elkaar? Wat was er gebeurd? Het viel me op hoe vaak de advertenties op elkaar leken. En dat een mensenleven vaak maar in één zin gevangen werd. Mijn opa overleed heel plotseling. Ik herinner me het gevoel ‘dat het leven eindig is’. Ik zag de worsteling bij mensen om me heen. De confrontatie met hun eigen sterfelijkheid. Ook in de voorgesprekken met mensen die wisten dat de dood zeer nabij was en die hun uitvaart alvast wilden voorbereiden. Hun energie was er één van aanvaarding en de wil om dat wat nog mogelijk is om te regelen te regelen. Ik voelde een overtuiging opkomen. Je hebt als mens de verantwoordelijkheid om, als dat kan, je leven goed af te ronden. Dat is essentieel. Voor jezelf en voor de mensen om je heen. Daarom zet ik me met ziel en zaligheid in om stervenden te begeleiden in dat laatste, vaak spiritueel geladen, stuk. Zodat je bewust, vanuit aandacht en liefde, afscheid kunt nemen. Vanuit een gevoel van tevredenheid en rust. Want dat verdient jouw leven!